Γλυκά Νερά....ιστορικά στοιχεία

Γλυκα Νερα
Ι.Ν. Μεταμόρφωσης Σωτήρος

Τα Γλυκά Νερά (παλαιότερα Λυκάνουρα) στην αρχαιότητα αποτελούσαν έκταση του Αρχαίου Αθηναϊκού Δήμου Παλλήνης της   Αντιοχίδος φυλής, που απλωνόταν στις βορειοανατολικές πλαγιές του Υμηττού. Σήμερα συνιστούν σύγχρονο και αναπτυσσόμενο προάστιο της Βόρειας Μεσογαίας και ταυτόχρονα πέρασμα προς το Λεκανοπέδιο των Αθηνών.

Στα νεότερα χρόνια τα Γλυκά Νερά συνιστούν πευκόφυτη αγροικία της Παιανίας, απ' όπου επιχειρούν ανεπιτυχώς να αποσπαστούν για πρώτη φορά το 1966, ενώ το 1969 κατορθώνουν να αναγνωριστούν με νέα δικαστική απόφαση ως αυτόνομη "Κοινότητα Γλυκών Νερών".

Σήμερα ανήκουν στο Δήμο Παιανίας της Περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής, σύμφωνα με την διοικητική διαίρεση Ελλάδας όπως αυτή διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης».

Η πόλι χωρίζεται σε δύο τμήματα

Το νότιο τμήμα της πόλης στο οποίο διαμένουν οι παλαιότεροι κάτοικοι είναι κτισμένο στους βορειοανατολικούς πρόποδες του Υμηττού και το βόρειο τμήμα που περιλαμβάνει το λόφο "Φούρεσι".

Αξιοθέατα της πόλης αποτελούν ο Ιερός Ναός του Σταυρού, ο λόφος «Φούρεσι» ο Ιερός ναός Μεταμόρφωση Σωτήρος.

Πηγές

https://el.wikipedia.org

Παιανία ... ιστορικά στοιχεία

Είσοδος στον περίβολο του
Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου

 Ο Δήμος Παιανίας είναι δήμος της περιφέρειας Αττικής που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Προέκυψε από τη συνένωση των προ υπαρχόντων δήμων Παιανίας και Γλυκών Νερών. Περιλαμβάνει τους οικισμούς Παιανία, Γλυκά Νερά και Αργιθέα. Καταλαμβάνει συνολική έκταση 47,14 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του είναι 26.668 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

 Ο Δήμος Παιανίας συστάθηκε για πρώτη φορά το 1972 και προήλθε από την αναγνώριση της μέχρι τότε κοινότητας Παιανίας σε δήμο. Η κοινότητα Παιανίας είχε συσταθεί το 1912, αρχικά ως κοινότητα Λιοπεσίου και από το 1915 ως κοινότητα Παιανίας. Περιλάμβανε εκτός από την Παιανία τους οικισμούς του Γέρακα και των Γλυκών Νερών που αργότερα αποσπάστηκαν και αποτέλεσαν ξεχωριστές κοινότητες.

 Στην περιοχή του σύγχρονου Δήμου Παιανίας τοποθετείται ο αρχαίος μεγάλος διπλός δήμος της Παιανίας, ένας από τους 5 μεγαλύτερους αττικούς δήμους κατά την κλασική εποχή (5ος – 4ος αι. π.Χ.). Η Παιανία Καθύπερθεν ή Άνω Παιανία, εντοπίζεται πιθανώς στην περιοχή του παλαιού χωριού της Παιανίας, γύρω από το Λόφο Καμάρθι.

Αντίστοιχα, η Παιανία Υπένερθεν, ο μεγαλύτερος εκ των δύο δήμος, τοποθετείται σε μια ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται από τον Άγιο Ανδρέα, πιθανώς έως τον Αγ. Αθανάσιο.

Πολιούχος της πόλης είναι ο Άγιος Αθανάσιος με το ιστορικό εξωκλήσι στην ομώνυμη τοποθεσία και τουριστικά ενδιαφέρον αξιοθέατα είναι  ο ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής τον οποίο έχει ζωγραφήσει ο Φώτης Κόντογλου, το σπήλαιο «κουτούκι», το μουσείο «Βορρέ», το Λαογραφικό Μουσείο Πηλιούνη, το Ευρωπαϊκό κέντρο τέχνης, Λαογραφικό Μουσείο Λυκείου Ελληνίδων και η Δημοσθένειος Βιβλιοθήκη.

Πηγές

https://el.wikipedia.org

http://lyk-paian.att.sch.gr

Ιστορική Αναδρομή..

Ο ρήτορας Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς

Ο Δημοσθένης
Μουσείο Ρώμης

Θεωρείται ο σημαντικότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών, μαθητής του Ισοκράτη και του Ισαίου. Μία από τις σπουδαιότερες πολιτικές φυσιογνωμίες του αρχαίου κόσμου. Ήταν γιός του Δημοσθένη από τον δήμο Παιανίας [Πλουτ. Δημ. 20.3] που είχε το επάγγελμα του μαχαιροποιού και της Κλεοβούλης, κόρης του Γύλωνα  [Πλουτ. Δημ. 4.2]. Γεννήθηκε στην Παιανία το 384 π.Χ. Το όνομά του ήταν «Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς

Από μικρός δοκίμασε την πίκρα της ζωής, γιατί, χάνοντας τον πατέρα του σε ηλικία 7 ετών, οι κηδεμόνες του καταχράστηκαν την πατρική του περιουσία (ένας από αυτούς ήταν ο Δημοφών).

Έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει ο ίδιος να πολεμήσει για το κλεμμένο του δίκιο. Αν και κατάφερε να κερδίσει τη δίκη, δεν μπόρεσε να πάρει την περιουσία του και αναγκάστηκε, για να ζήσει, να γράφει λόγους και να πληρώνεται.

Στην εκκλησία του δήμου που προσπάθησε δυο φορές να μιλήσει δεν τα κατάφερε, γιατί τον εμπόδιζαν η νευρικότητά του και η δυσκολία να προφέρει το λ και το ρ. Τον πλήγωσε αυτή η ταπείνωση, τόσο, που αποφάσισε να λυτρωθεί από τα ελαττώματά του. Ο βάταλος (τσεβδός) όπως τον έλεγε η παραμάνα του, έπρεπε να νικήσει τον τραυλισμό του. Με πίστη και την επιμονή του, πότε ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό και πότε κατεβαίνοντας στο Φάληρο, έκανε καθημερινή εξάσκηση με χαλίκια στο στόμα και μπόρεσε να νικήσει τις δυσκολίες στην άρθρωση, την κάποια του δειλία και να πετύχει την κυριαρχία στις κινήσεις του.

Τώρα ήταν πια σε θέση να παρουσιαστεί στην εκκλησία του δήμου και να μιλήσει.

Αν και κέρδισε την δίκη εναντίον των επιτρόπων του με την βοήθεια του δασκάλου του, Ισαίου, ουσιαστικά δεν επωφελήθηκε οικονομικά, γιατί οι κηδεμόνες του είχαν ήδη σπαταλήσει την περιουσία του.  Για πρώτη φορά φέρεται να παρέστη ο ίδιος ο Δημοσθένης σε δημόσια υπόθεση εκφωνώντας τον λόγο του Προς Λεπτίνην, ως κατήγορος του Κτησίππου. Είχε ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της Αθήνας και έμεινε στην Ιστορία κυρίως για την σφοδρή εναντίωση του στον διαφαινόμενο επεκτατισμό του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας

Ξεκίνησε να ρητορεύει με σκοπό την συσπείρωση των Αθηναίων εναντίον των Περσών, αλλά και των Μακεδόνων. Ο Δημοσθένης φημιζόταν για την εχθρική του στάση απέναντι στον βασιλιά Φίλιππο. Για να υποστηρίξει τις θέσεις του συνέταξε τους περίφημους φιλιππικούς λόγους, προσπαθώντας να πείσει τους Αθηναίους να μην υποταχθούν στους Μακεδόνες και να συμμαχήσουν με τους Θηβαίους. Με τους απαράμιλλους λόγους του κατόρθωσε να παρασύρει τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον του Φιλίππου, βασιλιά της Μακεδονίας, αν και στον πόλεμο αυτό πολέμησε κι ο ίδιος στη Χαιρώνεια ως απλός στρατιώτης. Έπειτα από το θάνατο του Φιλίππου, ο Δημοσθένης εξακολούθησε τον αγώνα του και εναντίον του Αλεξάνδρου, και όταν ο Αλέξανδρος ανέλαβε την εξουσία, απαίτησε την παράδοση του. Οι Αθηναίοι κατάφεραν να το αποτρέψουν και έτσι ο Δημοσθένης παρέμεινε στην Αθήνα. 

Το 324 π.χ. εξορίζεται από την Αθήνα, γιατί σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε σημαντικά πρόσωπα είχαν δωροδοκηθεί, με "άρπαλα χρήματα" ανάμεσα τους ο Δημοσθένης με 20 τάλαντα. στην πρόθεση να βοηθήσει τον μεγαλύτερο καταχραστή της αρχαιότητας του στρατηγού Αλεξάνδρου, τον Άρπαλο, να δραπετεύσει.

Οι Αθηναίοι τον καταδίκασαν να πληρώσει πρόστιμο 50 ταλάντων αλλά επειδή δεν είχε τα χρήματα τον φυλάκισαν. Ο Δημοσθένης κατάφερε να δραπετεύσει και να καταφύγει στην Τροιζήνα. Με τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου οι Αθηναίοι τον δέχτηκαν πίσω. Όμως ο Μακεδόνας αντιβασιλέας Αντίπατρος, ένα χρόνο αργότερα διέταξε τον θάνατο του. Ο Δημοσθένης, για να αποφύγει την σύλληψη, κατέφυγε στην Καλαυρεία, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα ο Πόρος. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τον κυνήγησαν και τον βρήκαν στο ναό του Ποσειδώνα, στο πίσω ορεινό τμήμα του Πόρου (σημερινή θέση Παλάτια Πόρου) και για να μην τον πιάσουν, ήπιε δηλητήριο και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.

Ύστερα από 42 χρόνια καθώς λέει ο Πλούταρχος, ο δήμος των Αθηναίων, (η Αθηναϊκή Δημοκρατία), θυμήθηκε να τον τιμήσει όπως του άξιζε, στήνοντας χάλκινο ανδριάντα και ψηφίζοντας να τρέφεται στο πρυτανείο κάθε φορά ο μεγαλύτερος εν ζωή των απογόνων του. Στη βάση του ανδριάντα του χαράχτηκε το περίφημο επίγραμμα:

«εἴπερ ἴσην γνώμῃ ῥώμην Δημόσθενες ἔσχες, οὔποτ' ἂν Ἑλλήνων ἦρξεν Ἄρης Μακεδών.» (στα αρχαία ελληνικά)^[1]

«ίση την ρώμη με τη γνώμη εάν, ω Δημοσθένη, είχες, δε θα επάτ' εις Ελλάδα Άρης ποτέ Μακεδών»(σε μετάφραση του Αλεξάνδρου Ραγκαβή^[2] και απόδοση στα νέα ελληνικά).

Πηγές

1.     https://el.wikipedia.org

2.     http://www.mixanitouxronou.gr

3.     http://history-of-macedonia.com

4.     https://e-didaskalia.blogspot.com

5.     Ιστορία Ελληνικού Έθνους